Gedicht

In de schaduw van de ziel, een duisternis zo diep,
Een strijd in stilte, waar tranen stilletjes sijpelen neer.
De last van een depressie, als een loden sleep,
Een innerlijke storm, een onzichtbare keer.

Een somber landschap, gehuld in grijze tinten,
Waar hoop vervliegt en vreugde lijkt te breken.
De zon verduisterd, de kleuren vervagen,
Depressie fluistert, laat de wereld vervagen.

De dagen strekken zich uit als eindeloze nachten,
Met een hart dat zwaar klopt en gedachten die vechten.
Eenzaamheid fluistert in de stille uren,
De ziel gevangen in haar eigen duistere muren.

Maar ergens, diep verborgen, een vonk van licht,
Een sprankje hoop dat doorbreekt in het dichte zwicht.
De kracht van liefde, als een zachte regen,
Die zachtjes neerdaalt en genezing komt bewegen.

Dus laat ons hand in hand de duisternis doorbreken,
Samen bouwen aan een weg van hoop en teken.
Depressie mag dan woeden, als een storm op zee,
Maar liefde zal altijd een anker zijn, voor jou en voor mij.